پیشه ام ، نساجی است!

از صنایع نساجی به عنوان پیشه اجدادی خود یاد می کند و همین امر موجب شد به اجبار پدر از تحصیل در رشته دلخواه خود یعنی مهندسی مکانیک منصرف شود و مسیر حرفه خانوادگی خود را ادامه می دهد. اما این امر لزوماً به معنای عدم توجه به نوآوری و ابتکار و ایده پردازی که یکی از خصوصیات یک صنعتگر موفق است؛ نمی باشد و مهندس علی احمدی این نکته را در طرح تولید چمن مصنوعی ،‌زمانی که بحث تازه ای در کشورهای پیشرفته صنعتی بود، مدنظر قرار می دهد و پس از فراز و نشیب های متعددی که از نظرتان خواهد گذشت، ایده ذهنی خود را به عمل تبدیل می کند.

دوران کارآموزی را به زعم خود “با جان و دل” می گذراند تا امروز تولیدکننده موفقی باشد که با افتخار از تولیدات خود در قالب چمن مصنوعی، ژئوتکستایل و … یاد نماید. از آتش سوزی کارخانه و تصمیم به بازسازی و فعال نمودن خطوط تولید تا انجام مطالعات علمی و گسترش مجموعه تحت مدیریت خود بحث را آغاز می کند و به بیان چالش های صنایع نساجی و نورچشمی بودن! صنعت خودروسازی نیز می پردازد.

بیوگرافی و عمده تجربیات و خاطرات خود در دوران فعالیت در صنایع نساجی :

صنعت نساجی ، پیشه اجدادی من است و به همین دلیل با اصرار پدرم به تحصیل دراین رشته پرداختم. نخستین تجربه حضور من در صنایع نساجی، حضور در کارخانه “پشم ریسی رضویه” در سال های ۱۳۵۴ به بعد بود. پایان نامه تحصیلی من در زمینه تولید یک نوع نخ خاص با ترکیب پشم و پلی پروپیلن بود که بهبود مقاومت سایشی فرش ماشینی یکی از نکات مهم آن محسوب می شد. در واقع تصمیم داشتم با ارائه ایده های جدید در تولید فرش ماشینی ، مخلوط پشم و پلی پروپیلن، جایگزین اکرولیک شود.

سال ۱۳۶۸ و در زمان تحصیل مقاله ای در مورد تولید چمن مصنوعی تنظیم کردم که بخشی از آن ، حاصل ترجمه و بخشی از آن مربوط به ایده های شخصی ام بود. به خاطر دارم آن سال ها ، بحث تولید چمن مصنوعی در کشورهای اروپایی و آمریکا، به صورت مطالعاتی مطرح شده بود و پس از انجام مذاکرات ، با چندین شرکت تولید چمن نسل اول در زمان دانشجویی، این ایده برایم حالت جدی تر به خود گرفت به طوری که تصمیم گرفتم پس از اتمام تحصیلات دانشگاهی، وارد این حیطه شوم. در سال ۱۳۷۶با توکل به خداوند و تلاش و پیگیری توانستم تولید چمن مصنوعی را تحت لیسانس یک شرکت معتبر و شناخته شده هلندی آغاز نمایم اما به دلیل عدم شناخت مسئولین امر و افرادی که می توانستند بازار هدف ما باشند( مانند سازمان تربیت بدنی، شهرداری ها و … ) برای چندین سال، خواب سرمایه بسیار سنگین و پر هزینه ای را برای این پروژه متحمل شدم.

از سال ۱۳۷۶ که این خط تولید از هلند وارد و سپس نصب ، راه اندازی و افتتاح شد، از معاون وقت رییس جمهور و رییس سازمان تربیت بدنی – مهندس هاشمی طباء – نیز جهت افتتاحیه دعوت به عمل آوردیم تا از مساعدت های دولت نیز بهره مند شویم اما در عمل توانستیم در سال ۱۳۸۰ نخستین پروژه چمن مصنوعی را به انجام برسانیم. در این مدت، سرمایه ما فقط به دلیل عدم شناخت کافی متولیان امر و مقاومت منفی که معمولاً مسئولان نسبت به پدیده های جدید و تکنیک های تازه از خود نشان می دهند؛‌ متوقف ماند! در کنار این امر طی سال ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۲ ، موفق شدم گروه صنعتی احمدیه را در کرمان طراحی و پیگیری نمایم که براساس آن کشت پنبه، برداشت وش و تولید پنبه محلوج در جنوب استان کرمان تا ریسندگی در این گروه انجام می شود .

در سال ۱۳۸۲ هم با لطف خداوند موفق شدیم نخستین خط تولید ژئوتکستایل را ( که در آن زمان به عنوان یک محصول جدید، جهت تقویت پروژه های خاکی، ایجاد مخازن آب و فاضلاب محسوب می شد) ایجاد نمائیم که در سال ۱۳۸۲ ، اولین خط تولید را در این زمینه در شرکت “بهسازنسج” ( یکی از زیرمجموعه های گروه صنعتی احمدیه) به تولید انبوه رساندیم و این محصول را در اصلاح فرایند اجرایی پروژه های متنوع به خصوص در زمینه محافظت از خطوط انتقال لوله گاز، نفت و بنزین، ایجاد استخرهای پرورش ماهی و میگو ، ذخیره آب و… وارد نمائیم که در حال حاضر نیز با همه شیرینی ها ، تلخی ها، کاستی ها ، فراز و نشیب های صنعت نساجی به تولید ادامه می دهیم. در مورد عمده تجارب و دستاوردهای کارآموزی در چیت ممتاز باید عنوان کنم که در آن سال ها، چیت ممتاز به عنوان یک شرکت دولتی با انبوه مشکلات و مسائل شناخته می شد. به عبارت بهتر شرکتی که می توانست با ۹۰۰-۸۰۰ کارگر در ۳ شیفت کامل و در خطوط ریسندگی، بافندگی، چاپ، تکمیل و … به تولید بپردازد با ۳۵۰۰ نفر به فعالیت ادامه می داد و همین امر موجب شده بود که کارخانه از حالت انتفاعی و اقتصادی بودن خارج شود. نکته ای که در آن زمان در ذهنم نقش بست، این بود که به هر حال هر جایی که دیکته های عملیاتی دولت و حکومت، وارد اداره واحدهای اقتصادی و صنعتی شود ، آن واحد به سمت تضعیف و در نهایت اضمحلال و تعطیلی کامل حرکت می کند.

متأسفانه پیش بینی من همان زمان این بود که کارخانه ممتاز ، به دلیل وجود این نگاه دولتی به مدیریت واحدها متوقف خواهد شد. به جرأت می توانم عنوان کنم که در دوران کارآموزی با جان و دل کار می کردم و دقیقاً مانند یک کارگر ، صبح زود به کارخانه می رفتم و تا بعدازظهر در سالن تولید و اطراف دستگاه ها و ماشین آلات جهت یادگیری بیشتر بدون وقفه کارمی کردم. متأسفانه بحث استفاده مطلوب از دوران کارآموزی در مهندسین امروز کمتر وجود دارد و اغلب به دنبال دریافت تأئیدیه مبنی بر طی کردن دوران کارآموزی در کارخانه هستند تا آشنایی با صنعت و کار با ماشین آلات .

“کرمان موکت” که در واقع شرکت پدرم بود، نخستین واحدی بود که درآن کار خود را آغاز کردم که پس از اتمام تحصیلات دانشگاه ، مدیریت این واحد برعهده من گذاشته شد. تجربیات تلخ و شیرینم در این کارخانه فراوان است اما مهمترین آن تجربه تلخی است که به دلیل آتش سوزی کارخانه به وجود آمد که بسیار دردناک و دشوار بود. این آتش سوزی منجر به از بین رفتن کامل کرمان موکت شد که بعد از آن تصمیم گرفتم به بازسازی و فعال نمودن خطوط تولید بپردازم و در همان سال ها، پروژه چمن مصنوعی را دنبال می کردم تا این که خط تولید چمن همزمان با بازسازی مجدد ماشین آلات تولید موکت راه اندازی شد. بسیاری از اطرافیان در مورد ریسک ادامه تولید در کرمان موکت و ورود به حیطه های جدید از من سوال می کنند. باید عنوان نمایم که در این زمینه داشتن علاقه و اشتیاق به تولید مهمترین دلیل ادامه کار می باشد. به طور کلی از نوجوانی به دنبال یافتن مسیرها و راه حل های جدید بودم و در این مسیر هیچ نیرویی حتی مخالفت اطرافیان مانع حرکت من نمی شد. برای مثال زمانی که به تهیه و تنظیم مقاله تولید چمن مصنوعی در کشور می پرداختم، برخی از اساتید دانشگاه معتقد بودند که تولید چمن با ارتفاع ۷۰ میلی متر و مشابه چمن طبیعی غیرممکن است اما اطمینان داشتم که این پروژه انجام شدنی است و با همت و تلاش می توان آن را اجرایی کرد. پس از اتمام تحصیلات دانشگاه، به دلیل ارتباطاتی که با شرکت های خارجی داستم ، متوجه شدم که موضوع تولید چمن مصنوعی جدی تر از سابق مطرح شده و تصمیم دارند تولید چمن مصنوعی را به کیفیت بالاتر ارتقا دهند. به هر حال دلیل انجام این ریسک بزرگ ، علاقه و اشتیاق به حرکت در مسیرهای جدید بود و البته باید اعتراف کنم که نیرو و انرژی جوانی نیز در این زمینه بی تأثیر نبود. پدرم با پیمودن این مسیر صد درصد مخالفت نشان می داد و معتقد بود پرداختن به مقوله های جدید در این کشور به دلیل عدم توجه و حمایت مسئولان و متولیان امر ، جز اتلاف وقت و انرژی ، حاصل دیگری ندارد. شاید اگر در حال حاضر قرار بود این ریسک را انجام دهم به دلیل شناخت مشکلات و آگاهی از وضعیت تولید وصنعت هرگز وارد این میدان نمی شدم . اما به این دلیل که زمان جوانی مخاطرات تولید برایم عینیت ملموسی نداشت؛ وارد عرصه تولید چمن مصنوعی و هم چنین پس از آن به عرصه ژئوتکستایل شدم. در مسیر پیاده سازی و تولید ژئوتکستایل با مشکلات متعددی مواجه شدم.

با وزیر وقت راه و ترابری و مرکز تحقیقات وزارت راه و ترابری، مذاکرات و جلسات متعددی برگزار کردم و اهمیت مقوله ژئوتکستایل را در جاده سازی و افزایش طول عمر آسفالت توضیح دادم و موفق به دریافت تأئیدیه وزیر هم شدم اما از اقبال بد! دو ماه پس از فعال شدن خط تولید کارخانه ، وزیر راه در مجلس استیضاح شد و وزیر جدیدی جایگزین وی شد که تصور می کرد با وزیر سابق، زد و بندهائی بوده است که موفق به دریافت تأئیدیه شده ام لذا در مقابل ما جبهه گیری نمود! البته هنوز هم این جبهه گیری ها ادامه دارد. بنابراین ورود به حیطه های جدید ، چالش های سنگینی را در مسیر خود به وجود می آورد و جز علاقه واشتیاق به کار، عاملی نمی تواند انگیزه فرد را زنده نگه دارد. این نکته را هم در مورد پیمودن مسیرهای نو باید اضافه کنم که شاید عدم آگاهی از مسائل و مشکلات پیش رو، شجاعت شاید جاهلانه را در انسان ایجاد می کند که آدمی را به طی کردن مسیر علیرغم مخاطرات پیش رو، سوق می دهد.

به لطف خداوند تاکنون پیش رفته ام و امیدوارم پس از این هم با لطف خدا ، مسیر تولید را ادامه پیدا دهم. توصیه ام به کارآفرینان، جوانان و افرادی که می خواهند کار در مسیر نو و ناشناخته را از صفر شروع کنند این است که حتماً و حتماً به تجربه نسل های گذشته خود احترام بگذارند و از آن درس بگیرند. چالش های پیش روی صنعت نساجی از نگاه برون سازمانی (قوانین و مقررات ، تعامل دولت با بخش خصوصی ، بازار سرمایه ، بازارهای جهانی و ….) و راهکارهای آن به اندازه ای طی سال های اخیر از مسائل و مشکلات گفته ایم که فکر می کنم به دلیل افراط در این مسأله ، یک نوع حالت بی تفاوتی به مسئولان دست داده است! بنابراین بازگویی مشکلات دردی را درمان نمی کند. مشکلات کاملاً شناخته شده است و بارها در جلسات عمومی و خصوصی یادآوری شده اما متأسفانه کمترین توجهی به آن صورت نگرفته است. برخی از مشکلات نه تنها صنعت بلکه کشاورزی ، معدن و حتی بخش خدمات کشور را تحت تأثیر خود قرار می دهند و مهمترین آن، تورم و فشار نرخ ارز با اعمال سیاست های تحمیلی و تکلیفی دولت است.  فکر می کنم کشاورزان داخلی از واردات میوه از اقصی نقاط دنیا و اشغال بازار فروش توسط این میهمانان خارجی! بسیار گلایه مند و متضرر باشند. صنایع هم که ( به جز برخی صنایع نورچشمی! مانند خودروسازی که به دلیل تعرفه ۹۰ درصدی تحت الحمایت کامل دولت قرار دارند و به نحوی عمل می کنند که هیچ گونه وارداتی نتواند به آنها لطمه بزند) متحمل زیان های سنگین ناشی از سیاست نادرست دولت در زمینه های مختلف مانند تثبیت نرخ ارز، افزایش تورم و … می شود . به نظرم تداوم این سیاست نادرست، موجب ورشکستگی اقتصاد ملی خواهد شد. بارها از نزدیک مشاهده کرده ام که به دلیل وجود این سیاست نادرست ؛ سرمایه های بزرگ ملی کشور در شهرک های صنعتی متوقف شده و تولیدکننده نمی تواند به رقابت با واردات بی رویه ( که دولت با بذل و بخشش از جیب نفت در واقع به واحدهای تولیدکننده چین، تایوان، کره و … یارانه می دهد!) بپردازد. مسئولین ما آنقدر درگیر ذهنیت های دیگر هستند که هرگز عمق این مسأله را برای خود تجزیه و تحلیل نمی کنند که انتهای این مسیر چه چیزی برای تولید و صنعت کشور به بار خواهد آورد. متأسفانه تداوم این بی توجهی، ورشکستگی اقتصاد ملی را به دنبال خواهد داشت. در حال حاضر فریاد بانک ها از تجمیع ۵۰ هزار میلیارد تومانی مطالبات معوق به آسمان رسیده است اما هیچ نهاد و مسئولی ، به دنبال یافتن دلیل تعویق مطالبات نیست و برای لحظه ای از خود نمی پرسند دلیل توقف تولید در واحدهای کشور چیست.

این امر یک بحث ملی است که تمام دولتمردان و تصمیم گیران کشور از بالاترین تا پائین ترین سطح باید راهکار منطقی اتخاذ نمایند. اگرچه در حال حاضر، چندان نشان و اثری از ژرف اندیشی در این مسائل مشاهده نمی شود. حدود ۱۰ سال است که دولت نرخ ارز را ثابت نگه داشته و این فشار موجب شده نرخ ارز تنها بین ۲ تا ۵ درصد تغییر کند. از آن طرف نرخ تورم اعلام شده (معتقدم تورم واقعی بیشتر از ارقام اعلام شده است) بین ۲۰ تا ۲۵ درصد بیان می شود . به عبارت بهتر ، سالیانه سیستم بانکی، ۱۵ درصد فشار بر شانه های تولیدکننده داخلی تحمیل می کند. خاص بودن و نورچشمی بودن برخی صنایع مانند خودرو سازی، آنها را با هیچ مشکلی مواجه نمی کند در حالی که از تولیدات محصولات کشاورزی گرفته تا محصولات صنعتی و معدنی در چرخه این مشکل گرفتار هستند و برخی تولیدکنندگان به دلیل شرایط دشوار ، ترجیح می دهند تولید خود را به خارج از کشور منتقل نمایند تا از یارانه های دولت در کشور مقصد بهره مند شوند و از بیرون کشور مجدد محصول را وارد کنند اما صنعتگرانی که در کشور باقی مانده اند، ناچار هستند که تولید را با شرایط سخت و عدم توان رقابت در قیمت تمام شده با محصولات وارداتی ،‌ادامه دهند.

تولیدکنندگانی که تحت فشار تورم ، خاموش و بی صدا در حال له شدن و احتضار هستند. بحث بعدی ، سیاست های نادرست بانکی است. سیستم بانکی کشور هیچ تمایزی میان واحدی که تسهیلات بانک را تا ریال آخر ، صرف تولید و حفظ اشتغال نموده و در حال حاضر با مشکلات مالی مواجه شده با فردی که تسهیلات بانک را با نام تولید دریافت کرده و به سمت بورس بازی و ساخت ملک و ساختمان رفته ، قائل نیست که این نگاه باعث شده، صنعت میان دو لبه قیچی سیاست های ارزی و مالی و پولی بانک ها شرایط وخیمی را تجربه نماید.

در این راستا ، سال گذشته اتاق بازرگانی ، صنایع و معادن ایران، خبر از ایجاد توافق با بانک مرکزی مبنی بر وجود نگاه متمایز میان تولیدکننده واقعی و تولیدکننده غیرواقعی مطرح نمود اما در عمل نشانی از این نگاه متمایز در برخورد با واحدهای صنعتی که واقعاً فعال و پویا هستند و با تمام سختی ها ، به کار خود را ادامه می دهند؛ هنوز مشاهده نمی شود. بحث بعدی، واحدهایی هستند که تولیدات نهایی آنان در اختیار سازمان ها و بنگاه های دولتی قرار می گیرد. گروه صنعتی احمدیه نیز در زمره این نوع تولیدکنندگان می باشد که در زمینه دریافت مطالبات خود از بنگاه های دولتی مشکلات عدیده ای دارد و با تأخیرهای بسیار طولانی و حتی چندین ساله مواجه هستیم. برای مثال پروژه ای را سال ۱۳۸۴ برای یکی از سازمان های دولتی انجام داده ایم که تا امروز موفق به دریافت مطالبات خود نشده ایم! اما نکته جالب این است که مطالبات بانکی تولیدکنندگان با دقت مورد بررسی قرار می گیرد و دریافت بهره های بانکی با جرائم متعلقه حتی یک روز هم به تعویق نمی افتد!! این مسأله یکی از چالش های واحدهایی است که مشتریان اصلی آنها سازمان های دولتی می باشند که در این زمینه مجلس شورای اسلامی باید اقدام عاجلی به عمل آورد زیرا دولت که در این زمینه ذی نفع است و مسلماً هیچ اقدام خاصی انجام نخواهد داد. این موضوع را با برخی نمایندگان مجلس مطرح شده است که باید دولت مکلف شود در صورت انعقاد قرارداد ، از محل بودجه تخصیص یافته آن پروژه یا از محل اخذ وام از بانک با پیمانکار تسویه حساب کند تا به این ترتیب شرکت های پیمانکار با مطالبات معوقه مواجه نشوند. متأسفانه این مشکل همچنان به قوت خویش باقی است که امیدوارم در این زمینه اقدامات شایسته و موثری به عمل آید. یکی دیگر از مشکلاتی که برای تولیدکنندگان و صنعتگران به وجود می آید، کمبود نقدینگی است که به تدریج توان رقابت با تولیدکنندگان سایر کشورها را از آنان سلب می کند و در نهایت مجبور به تعطیلی و توقف تولید می شوند.

به اعتقاد من بهتر است دولت از تمام صنعتگران و تولیدکنندگان حمایت به عمل آورد؛ نه این که حمایت خود را مختص صنایع خاص و نورچشمی مانند خودرو سازی نماید که در حال حاضر به دلیل حمایت همه جانبه دولت ، تعرفه واردات آن ۹۰ درصد می باشد. چالش های پیش روی صنعت نساجی از نگاه درون سازمانی (مدیریت ، منابع انسانی، ‌ بازاریابی و فروش ، مدیریت استراتژیک و …) و راهکارهای آن نمی توان ادعا کرد که هیچ گونه چالش درون سازمانی درمجموعه ما وجود ندارد. به اعتقاد من مهمترین بحث در این زمینه وجود منابع انسانی کارآمد و فرهیخته است. به این معنا که تک تک پرسنل شرکت تصور کنند مجموعه متعلق به خودشان است و با این نگاه وارد سیستم شوند و به فعالیت بپردازند. از زبان مدیر یکی از شرکت های اروپائی معتبر شنیدم که کار برای آنان مانند ناموس است. هر فردی در هر مجموعه ای که کار می کند، احساس مسئولیت و تعهد بسیاری نسبت به آن مجموعه دارد و تمام تلاش خود را جهت رشد و بالندگی مجموعه خود به کار می بندد. متأسفانه مشکل اساسی جامعه ما این است که کار به مفهوم ” گذراندن وقت” معنا می شود و این که محل کار، صرفاً جایی برای روز را به شب رساندن و دریافت حقوق و دستمزد است! این امر مهمترین چالش درون سازمانی ماست.

نکته دیگر این که عنوان می شود تعداد ساعت کار مفید در سازمان های دولتی ۲۶ دقیقه یا یک ساعت و نیم است اما باید بدانیم که در بخش خصوصی هم متأسفانه وضعیت بهتر از این نیست و بخش خصوصی نمی تواند ادعا کند که منابع انسانی آن ۸ ساعت کار مفید در یک روز دارند. این امر شاید به دلیل ضعف مدیریت و فقدان آموزش هایی است که مدیران ارشد شرکتها باید کسب نمایند. اکثر مدیران صنعت، صرفاً از دانشگاه وارد صنعت شده اند بدون این که تخصص و مهارتی در زمینه مدیریت منابع انسانی کسب کرده باشند. بر این باور هستم که هم دانشگاه و هم مجموعه های خصوصی کشور باید ضمن تربیت مدیر متخصص و کارآمد صنعتی، وی را از نظر آشنایی با مباحث مدیریتی توانمند سازند تا مدیر در آینده بتواند تجزیه و تحلیل درستی از منابع انسانی مجموعه تحت مدیریت خود داشته باشد. البته حرکاتی در این زمینه صورت گرفته که بسیار اندک و کم اثر می باشد و امیدوارم بتوانیم در آینده حرکات موفق تر و موثرتری در این مسیر داشته باشیم. نکته دیگر چالش های مالی، وصول مطالبات و بازاریابی های متناسب با ظرفیت تولید ایجاد شده است که نیازمند دقت نظر مدیران ارشد واحدهای تولیدی این گروه می باشد.

ذکر یک جمله در موارد زیر:

– صنعت نساجی:

صنعت مظلوم

– چرا نساج شدم:

شاید داستان من بی شباهت به داستان فردی نباشد که وی را از آبشار نیاگارا به سمت پائین پرتاب کردند و زمانی که از وی پرسیدند ،‌دلیل این پرش چه بود، عنوان کند: ببینید چه کسی مرا هل داد، دلیلش را از او بپرسید!!! خانواده پدری ام نسل اندر نسل نساج بودند اما من علاقه زیادی به تحصیل در رشته مکانیک داشتم . به دلیل اجبار پدرم مبنی بر این که یا رشته مهندسی نساجی را جهت تحصیل در دانشگاه انتخاب کنم و یا به طور کلی رفتن به دانشگاه را فراموش کنم! وارد صنعت نساجی شدم!! اما از این انتخاب اجباری، پشیمان نیستم.

– ماهنامه نساجی امروز:

یک نشریه غنی، پرمحتوا و موفق

– شعار سازمانی:

آسیا چمن، همیشه سبز/ دنیا سبز خواهد شد با آسیا چمن. لازم به یادآوری است که این شعار متعلق به سال ۱۳۸۱ می باشد و ارتباطی به جریانات اخیر در کشور ندارد!

– جهانی شدن:

معتقدم این مفهوم یک کلاه گشاد کشورهای توسعه یافته بر سر کشورهای درحال توسعه و جهان سوم بوده و باید از آن پرهیز کنیم.

– هدفمندکردن یارانه ها:

سخت به آن معتقدم اما با تدبیر و همه جانبه نگری نسبت به موضوع به خصوص در بخش تأثیر این هدفمندسازی در نرخ ارز. اگر این مسأله مورد توجه تصمیم گیران کشور قرار گیرد، هدافمند کردن یارانه ها، نسخه شفابخش اقتصادکشور خواهد بود.

– قوانین و مقررات مزاحم دولت:

کم ثبات و پرمسأله تجربیات تلخ و شیرین در صنعت نساجی و فراز و نشیب های این صنعت طی سال های مختلف را چگونه ارزیابی می کنید؟ به نظر شما در چه بازه زمانی، نساجی ایران وضعیت مطلوبی را تجربه کرده و در چه دوره هایی وضعیت نابسامانی داشته است.

– دلایل را در چه مواردی ارزیابی می کنید؟

صنایع نساجی یک طیف بسیار وسیع از واحدهای صنعتی را در درون خود جا می دهد و شاید نتوان یک قضاوت کلی در مورد تمام شاخه های آن ارائه داد. تصور می کنم پتانسیل و استعداد اقتصادی بسیار توانمندی در اکثر واحدهای صنعتی نساجی، نهفته است که علیرغم تمام بی توجهی ها و عدم حمایت های دولت هنوز هم ایستاده و مقاوم است و تا امروز توانسته با اتکا به پتانسیل داخلی خود ، زنده بماند. ممکن است بسیاری از واحدهای نساجی طلایی نباشند اما بسیاری ازآنها موفق ، پایدار، پویا و زنده هستند که این امر به خوبی بیانگر طلایی بودن صنعت نساجی ایران می باشد.

– اگر شما در یکی از موقعیت های زیر بودید چه برنامه ای برای صنعت نساجی داشتید؟

– رییس جمهور:

دعوت عام از تمام پیشکسوتان نساجی و پس از دریافت دیدگاه و نظرات موثر و دقیق آنها ، نسبت به صنعت نساجی یک برنامه ریزی منطقی و سنجیده اتخاذ می کردم.

– وزیر صنایع و معادن:

همان اقداماتی که در بالا مورد اشاره قرار گرفت اما به شکل خاص و کاربردی تر.

– رییس بانک مرکزی:

نرخ ارز را واقعی می کردم. هم چنین در بحث اعطای تسهیلات نگاه واقع بینانه ( نه نگاه شعاری ، احساسی و هیجانی)به مسائل داشتم. متأسفانه در حال حاضر اکثر حرکات صورت گرفته ، شعاری و احساسی است نه کارشناسی و تجزیه وتحلیل عمیق مسائل. در صورتی که بانک مرکزی این نگاه را ایجاد کند قطعاً بسیاری از واحدهای صنعتی کشور ، قابلیت احیا و تحرک مجدد را دارند.

– رییس ستاد مبارزه با قاچاق کالا و ارز:

نرخ ارز را واقعی می کردم تا در این صورت هیچ گونه محصول قاچاق وجود نداشته باشد که ستادی برای مبارزه با آن تشکیل شود!

– وزیر علوم، تحقیقات و فناوری:

دانشجویان باید آموخته ها و تجربیات خود از دوران کارآموزی خود را در قالب یک لوح فشرده به اساتید تحویل دهند تا استاد اطمینان حاصل نماید که وی واقعاً این دوره را سپری کرده است! در حال حاضر مهندسانی در کارخانجات وجود دارند که با اصطلاحات بسیار ساده و ابتدایی صنعت نیز آشنا نیستند. به اعتقاد من دانشجوی امروز، بیشتر مدرک گرا است تا علم گرا و فن گرا. امیدوارم مسئولان امر بیش از پیش به پتانسیل این صنعت توجه نشان دهند و در رفع برخی چالش ها ، اقدامات مناسب و گره گشایانه انجام دهند.