تمایشگاه فرش ماشینی تهران یک فرصت کوتاه اما اثرگذار است. فرصتی که سالانه برای چهار روز در اختیار تولیدکنندگان و توزیع کنندگان صنعت فرش کشور قرار می گیرد. فرصتی که  گاهی با بی توجهی و سهل انگاری مسئولان امر به راحتی از بین می رود. ششمین دوره از نمایشگاه فرش ماشینی تهران در اولین نگاه هم دارای ضعف های اساسی بود، ضعف هایی مانع از تمرکز  بازدیدکنندگان نمایشگاه و غرفه گذاران بر محور نمایشگاه یعنی فرش ماشینی می شد. مجموعه ای از ضعف های تکنیکی و فنی در برگزاری نمایشگاه که نمایشگاه فرش  ماشینی تهران را از سایر نمایشگاه کشور ترکیه به عنوان رقیب ایران متمایز ومی کند و  جایگاه آن را نازل می کند.

مواردی که اگر از سوی برگزارکنندگان نمایشگاه ها رعایت شود می تواند مشارکت  خارجی ها را در نمایشگاه افزایش دهد. درحقیقت مسئولیت این ضعف بر عهده ی شرکت سهامی نمایشگاه هاست نه مجری نمایشگاه؛ هر چند به نظر می رسد مجری نمایشگاه نیز آنگونه که انتظار می رود به این امور توجه ندارد.

پیش از برگزاری نمایشگاه فرش و کفپوش امسال اغلب تولیدکنندگان به کاستی های دوره های  گذشته ی نمایشگاه اشاره می کردند و معتقد بودند تا زمانی که این ضعف ها باقی است صنعت فرش ماشینی ایران به اعتبار نمایشگاه بین المللی نمی شود؛ چراکه این نمایشگاه تنها  عنوان بین المللی را به یدک می کشد و به هیچ یک از نمایشگاه های دیگری که در حوزه ی فرش در نقاط مختلف جهان برگزار می شود شباهتی ندارد. گاهی کاستی ها و نواقص نمایشگاه تا جایی نمود می یابد که فرصت معرفی و ارائه ی فرش های ایرانی را از شرکت های تولیدی فرش می گیرد و راه را برای حضور جهانی آن ها و رقابت با محصولات ترک نه تنها تسهیل بلکه صعب العبور می سازد. بنابر این بیراه نیست شرکت های بزرگ  تولیدکننده ی فرش ماشینی حضور در دموتکس را به حضور در  نمایشگاه داخلی ترجیح داده اند.

اندر مصائب سالن ۲۷

بیش از هر چیز به سوله ای تاریک و دور افتاده شباهت داشت؛ غبار در فضای آن معلق بود و حجم سنگین گرد و رطوبت روی گونه های افراد دیده می شد. محیط تقریبا تاریک  بود و چند لامپ کوچک از بین مجموعه ی پیچیده و عظیم لوله هایی جای گرفته در سقف سالن سوسو می کرد… ورودی ابتدا و انتهای سالن با آن آفتاب  درخشان تنها نقطه امید افرادی بود که به آن جا سرک می کشیدند  همانند صحنه های مرسوم فیلم های سینمایی هالیوود اما این توصیف وام دار هیچ فیلم یا سریالی نیست؛ توصیفی ساده و کوتاه از سالن ۲۷ نمایشگاه فرش ماشینی تهران است.

شاید بزرگترین عیب و ناقص نمایشگاه امسال سالن ۲۷ نمایشگاه باشد… بوی نامطبوع و  هوای عاری از اکسیژن سالن همچون فشار هوا در اعماق زمینی بود که غرفه گزاران را بسیار ناراضی کرده بود… شدت بوی نامطبوع به حدی بود  تمام بازدیدکنندگان از روسری، دستمال و یا هر وسیله ای دیگر راه استشمام خود را می بستند. مسئول یکی از غرفه های بزرگ این سالن که از تولیدکنندگان موفق فرش  ماشینی هم به شمار می رود بوی نامطبوع این فضا را به «بوی مرغ داری» تشبیه می کرد و معتقد بود هزینه ی اجاره ی این غرفه به هیچ وجه با امکانات سالن برابری نمی کند و نمره ی برگزارکنندگان نمایشگاه «صفر» است. در حالی که رفع این مشکل نیازمند تعبیه تهویه ای متناسب با ابعاد و ساختار سالن است؛ مسئله ای نه چندان هزینه بر اما بسیار موثر  برای جلب نظر بازدیدکنندگان داخلی و به خصوص  خارجی ها برگزاری هر چه تمام تر  و تحقق پسوند بین المللی نمایشگاه فرش ماشینی که در نههایت می تواند سود و درآمدی چند برابر  برای شرکت سهامی نمایشگاه ها به همراه داشته باشد.

یکی از مهمانان یزدی نمایشگاه که در این سالن غرفه گزار بود در توصیف ضعف ها و  عدم استانداردسازی این سالن به مواجهه خودشان با غرفه ای که آماده کرده بودند اشاره کرد:« بعد از حضور در غرفه متوجه  نشت آب به درون غرفه  شدیم که بخشی از دکور ما خیس کرده بود، بعد از مطرح کردن این مسئله با مسئولان نمایشگاه آن ها گفتند این نشت به دلیل آمده سازی سیستم تهویه سالن اتفاق افتاده است و دیگر تکرار نمی شود در حالی که طی چهار روز حضور در نمایشگاه باز هم شاهد بروز این مشکل بودیم». او در ادامه به مشکلات دیگر سالن و قطع چندین باره ی برق در غرفه ی خود و غرفه های مجاور به دلیل اتصالی سیم ها نیز اشاره کرد.

در ادامه لیست نواقص…

ناگفته نماند کفپوش موجود در نمایشگاه و  عدم زیرسازی مناسب برای ان نیز  ضربه ی بزرگ و  تخریب کننده  برای نمایشگاه کفپوش  تهران محسوب می شود؛ نمایشگاهی که برگزارکنندگان  و شرکت کنندگان آن  خواستار حضور در دموکس در  تهران اند و مدعی اند پتانسیل لازم برای برگزاری این نمایگاه در تهران وجود دارد. چگونه  می توان نمایشگاه فرش و کفپوش برگزار  کرد بی آنکه کفپوشی مناسب و درخور برای آن در نظر گرفت. فارغ از جنس موکت  کفپوش منتخب برای نمایشگاه، عدم آماده سازی و ترمیم کف سازی نمایشگاه بود که  به دلیل کذر ایام و عدم توجه مسئولان حفظ و نگهداری نمایشگاه دچار آسیب دیدگی شده  بود و به دلیل  ماندن پنهان ماندن زیر کف پوش نمایشگاه باعث آسیب دیدگی بازدید کنندگان نمایشگاه شده بود. تکه تکه بودن کفپوش قرمز نمایشگاه و عدم توجه به اهمیت یک تکه یودن کفپوش در راهرو های نمایشگاه نیز مزید برعلت شد و بر دردسر بازدیدکنندگان افزود.

کمبود نور و از کار افتادن فن و دستگاه  تهویه در سالن ۸ و ۹  نیز از گلایه ها و نارضایتی های  دیگر  شرکت های  حاضر در نمایشگاه بود.

صورت مسئله را پاک نکنیم

به طور قطع توصیف راهکار مناسبی برای رفع این کاستی ها نیست اما نخستین گام برای  رفع این معضلات نمایشگاه است. به نظر می رسد مسئولان شرکت سهامی نمایشگاه و سازمان توسعه و تجارت ایران این مشکلات را با پوشش های سطحی و چیزی شبیه موکت خوش رنگ نمایشگاه  و پسوند بین المللی نمایشگاه  پوشانده اند. در حالی که هیچ یک از این روش ها درمان نیست؛ مسکنی است که این روزها بی اثر شده و  سبب شده است دار قالی تولیدکنندگان فرش ماشینی راهی کشور رقیب و همسایه ـ ترکیه ـ شود و فرصت ما برای میزبانی از بزرگترین نمایشگاه نساجی و کفپوش در جهان را بگیرد.

مطالب مرتبط بیشتر …

روز اول در غرفه ها چه گذشت؟/ مصاحبه های کوتاه و شنیدنی در ششمین نمایشگاه فرش ماشینی و موکت تهران
گزارش تصویری ششمین نمایشگاه فرش ماشینی تهران – سری اول
گزارش تصویری ششمین نمایشگاه فرش ماشینی تهران – سری دوم
و اما یک پیشنهاد !! AGAINST COPYING