قدرت نفتی خاورمیانه به آمریکا سپرده می شود؟

طی چند دهه آینده بازار های جهانی نفت و گاز با تغییرات اساسی مواجه خواهد شد،بطوری که ممکن است تقاضاهای جدیدی برای نفت اوپک و کشورهای عضو آن ایجاد شود.

براساس اظهارات مدیر عامل و رییس کمیته تحقیقات بازار های جهانی سیتی بانک، بدون شک روند رشد تولید مازاد منابع هیدروکربوری در قاره آمریکا زمینه ای برای ایجاد یک هاب تامین انرژی در جهت جایگزین شدن منطقه خاور میانه در دهه آینده خواهد بود.
قاره آمریکای شمالی بعنوان مرکز صادراتی مواد هیدروکربوری رو به رشد است. بطوریکه هزینه خوراک گاز طبیعی در سطح جهان در پائین ترین سطح خواهد بود. تحت چنین شرایطی رونق صادرات کالاهای انرژی بر از محصولات پتروشیمی به فرآورده های فولادی جایگزین خواهد شد.

آمریکا به عنوان بزرگترین تولید کننده نفت خام بعد از کاهش تولید روسیه از سال ۱۹۴۷ تا سال ۱۹۷۰ در سطح جهانی مطرح بوده است ، بطوریکه در سال ۱۹۷۰ در اوج تولید به سطح ۱۱.۳ میلیون بشکه در روز رسید.از آن به بعد همانند بسیاری از کشور های تولید کننده نفت خام روند نزولی پیدا کرد ودر سال ۲۰۰۷ به سطح۶.۸  میلیون بشکه در روز تقلیل یافت.

تولید نفت خام ومیعانات گازی آمریکا در سال ۲۰۱۱ دو میلیون بشکه در روز بیش از سال ۲۰۰۶ بوده که به سطح ۸.۸ میلیون بشکه در روز رو به افزایش بوده است. پیش بینی می شود میزان تولید نفت خام ومیعانات گازی آمریکا از سطح روزانه ۹ میلیون بشکه در سال ۲۰۱۲ به بیش از ۱۵.۶ میلیون بشکه در روز در سال ۲۰۲۰ تا سال ۲۰۲۲ رو به افزایش باشد.بر این اساس پیش بینی می شود میزان تولید نفت خام ومیعانات گازی آمریکا در اوایل سال ۲۰۱۷ بیش از عربستان سعودی وروسیه روند صعودی داشته باشد.

یکی از نتایج احتمالی اینگونه تحولات افزایش تقاضا برای سوخت های فسیلی و استحصال منابع نفت وگاز در سطح جهانی است و در نهایت سیاست های راهبردی کشورهای خاور میانه نیز  بر پایه اصول دمکراسی بیش از پیش قوام واستوار خواهد داشت.
مادامی که برخی از کشور های غنی و ثروتمند خاورمیانه که دارای منابع عظیم نفت و گاز هستند مانند عربستان وروسیه، دلار های نفتی خود را در راستای بالا بردن حقوق شهروندان و جلو گیری از ناآرامی های سیاسی و اجتماعی در سطح مطالبات مردم آن کشور صرف می کنند، به نظر نمی رسد در آینده شرایط یکسانی برای هزینه کردن منابع مالی در جهت اهداف مصرفانه و رفع مشکلات سیاسی واجتماعی کشورشان داشته باشند.

حتی بدون استقرار و دستیابی به اصول اولیه دمکراسی در چالشهای سیاسی، منطقه خاور میانه همراه با تحولات هر چه بیشتر فضای باز اقتصادی در راستای آزادی های اجتماعی و اقتصادی می تواند به عنوان نقطه عطفی فراتر از وابستگی برمنابع هیدروکربوری در روند تغییرات نظام جهانی مطرح باشد.